در چشم بيمارم، امشب چه زيبايي ..................... هر سو كه مي گردم گويي همانجايي

در باغ ذهنم باز، عطــــر تو پيچيـــده ........................ ياد تــو رويانده هــر گوشه رويـايي

امشب چه بيمارم؛ در تاب و تب جسمم ............... ماه و تب و رويت؛‌ يارب چه غوغايي

صد خوشه مهتابي، جادوي پرويني ......................... لبخنـــد الهـامي، باغي شكوفــايي

وقتيكه مي خندي با شورو شوقت باز .................... هنگــامه اي گويي هميشه بر پايي

اما چو مي بنـدي چشمان مستت را ...................... مي افكند ســايه هر گوشه تنهـــايي

گويي كسـي هـر بار با رفتنت در من ..................... مي بنــدد از جانـم رخت شكيبـايي

تنهــاي تنهايـــم وقتي نباشي تو، ..........................در اوج عشقم باز، وقتيـكه مي آيي

اي كاش رازم را افشــا كند روزي ......................... چشمان بي تابـــم در اوج رســـوايي؛

وقتيكه مي گويم، من عاشقم يعني؛ ................ در قلب من جايي است، هميشه آنجايي

گم می کنی در خاطرت ، بود و نبودم را . . .

یک شب بیا مهتاب و روشن کن حدودم را

شبهای مالامال ِ از فقر و رکودم را . . .

یک شب ، بیا سیلی بزن بر صورت مرداب

باخود ببر تا سینه ی امواج ، رودم را . . .

آشفته می پیچد خیالت در سرم امشب

گم می کنی درخاطرت ، بودو نبودم را . . .

فکرت شبیخون می زند ، در خواب و بیداری

از هم جدا می سازد ارکان وجودم را

افسرده ام ، یخ زد دلم در زیر خاکستر

با یک نگاهت تازه کن رنگ کبودم را . . .

فواره ای افتاده ام در دام خاموشی . . .

با بوسه ات ، آتش بزن میل صعودم را . . .

یک شب بیاور کل ِ گرمای وجودت ر ا . . .

با یک بغل نرگس ، مهیا کن فرودم را . . .

بزن باران برای من

برای اشکهای همچو بارانم

برای قلب رنجورم

برای جسم بیمارم

برای قصه ی راهم

برای عشق وایمانم

آه ای باران ببار

بر سر دختر تنها

مانده ام

گناهم چیست جز خون دل خوردن

به درد آشنا مردن

و من حیران از دوران

کجا شد عهد ما یاران

کجا شد یار غمخواران

کجا شد مونس دلها

کجا شد نم نم باران

زمانی یار هم بودیم

چه بسیار راه پیموده ،همراه هم بودیم

چه شبهایی که ما غمخوار هم بودیم

و اینک

نیست آن شبها و آن راها

نه یار هم نه غمخوار ونه همراهیم

منو تو عمق یک رازیم

سزاوارم به این دوری

سزاوری به این دوری ورنجوری

منو تو درد یک جانیم

منو تو مست یک جامیم

منو تو عشق هم بودیم

گمانم جان هم بودیم

تو را من میپرستیدم نه مانند خدا کمتر

بسیار کمتر زان خدای مهربان آن خالق یکتا

ولی من روح خود را در تو میدیدم

تو ایمان منو عشق منو درمان دردم بودی و افسوس

نبودم عشق وایمانت

هوا تاریک و شب غوغای بی خواب است

زمین سرد است وشمع بی تاب بی تاب است

دلم تنگ است از از این اشکها

زمان قهر است با نجما

زمان کوتاه و عمر کوتاهتر

شب،کوتاه و غم کوتاه

چشم بر چشمان مهتاب دوخته

عشق من از هر زمان افروخته

نیستی تا سر به روی شانه هایت

زار همچون ابر گریم
عم

يكی را دوست می دارم
يكی تنهاتر از خود را
در اين صحرای بی پايان
دلی درياتر از خود را
******
يكی را دوست می‌دارم
يكی مثل حضور گل
كه از باغ نگاهش مست
می‌گردد دل بلبل
******
يكی را دوست می‌دارم
ولی نامش به يادم نيست
هوايش بال و پر بشكست
ولی بامش به يادم نيست
******
يكی را دوست می‌دارم
تن باران سر انگشتش
چه تنها با خيالش رفت
دل تنگ من از پشتش
******
يكی را دوست می‌دارم
هوايی كرده چشمم را
خودش اهل همين جا بود
كجايی كرده چشمم را
******
يكی را دوست می دارم
كه خوابم را تصرف كرد
ردیف نرم گيسويش
كتابم را تصرف كرد
******
يكی را دوست می‌دارم
كه من را دوست می‌دارد
نگاهش مثل مهتاب است
كه روی بركه می‌بارد

پنهان کن در آغوشت مرا

مرا در نهانی ترین گوشه ی آغوشت پنهان کن

آن سوی تاریکی

بر پهنه ی زندگی

آن جا که هوا از رویای بهار شفاف تر است و

باران سرود آفتاب را تکرار می کند...

راز چشمهایت ستاره ی بختم بود که درخشید

و مهتاب را در نگاهم زمزمه کرد

لبهایت خنده را که سال ها در گلو گم شده بود را

در چهار سوی زمان دوباره فریاد کشید

و آمدنت کویر دستانم را شکوفه باران کرد

پنهان کن مرا

در آغوشی که نامش دوست داشتن است .

نميدانم
جز اينكه من همه خواهشم تويي
شاديم تويي
مهر كلامت جاريست
گرم گرم
اما هزاران قند هم كه حل كني
جان حرفهاي تو تلخ است
دلتنگ كدام خاطره اي؟
به راه كدام آمدني نشسته اي؟
كه هر بار مرا به كلامي ميتكاني؟
مگر قلب من كفاف تو را نميدهد؟
ميترسم
سكوتهايت مسري باشند.
به تمام وقتهاي بودنت
ميترسم
كه با هر بار خط انگشت من بر غبار گذشته ات
بروي و تا مدتها كنار تنهاييت ساكت بنشيني
تمام آغوشم را آورده ام و بوسه هايم را
باورشان نداري؟
وقتي به خانمان رفتيم
صندوقچه ات را بياور
بگذار در همان اطاقي كه گفتي
هيچ محرمي ندارد
من اما
دست خالي مي آيم
ميخواهم روي طاقچه اينبار همه چيز را نگه دارم
از هر چه قفل است بيزارم
از هرچه پنهاني كه درد دارد
تمام زواياي اين گذشته
هزاران تو در توي صندوقچه هاييست
كه بوي كهنگيش آزارم ميدهد
من بر طاق چيدمانمان
آفتاب را ميگذارم
و تنگي آب
روشنايي و مهر
قرآن و حديث دو حلقه
به خلوتم تو هميشه راه داري
آخر تو محرمتر از جاني
مينشانمت و برايت از شبهايي ميگويم
كه اگر مهتاب ندارد
كه اگر ستاره ندارد
اما عاشقانه مي ماند

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم
وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم
تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت
من مست چنانم که شنفتن نتوانم
شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه
گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم
با پرتو ماه آیم و چون سایه دیوار
گامی ز سر کوی تو رفتن نتوانم
دور از تو من سوخته در دامن شب ها
چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم
فریاد ز بی مهریت ای گل که درین باغ
چون غنچه پاییز شکفتن نتوانم
ای چشم سخن گوی تو بشنو ز نگاهم
دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم

درشبان غم تنهايی خويش
عـابد چشم سخنگوی تو ام
من در اين تاريكی
من در اين تيره شب جانفرسا
زائر ظلمت گيسوی تو ام
گيسوان تو پريشانتر از انديشه من
گيسوان تو شب بي پايان
جنگل عطرآلود
شكن گيسوي تو
موج درياي خيال
كاش با زورق انديشه شبي
از شط گيسوي مواج تو ، من
ب وسه زن بر سر هر موج گذر ميكردم
كاش بر اين شط مواج سياه
همه عمر سفر ميكردم
شب تهي از مهتاب
شب تهي از اختر
ابر خاكستري بي باران پوشانده
آسمان را يكسر
ابر خاكستري بي باران دلگير است
و سكوت تو پس پرده خاكستري سرد كدورت افسوس

سخت دلگيرتر است

در چمن از خار بگذر لطف گل ها را ببين

شادمان در بيشه ها بگذر به همراه نسيم
بر بلند شاخه مرغان خوش آوا را ببين

گر سر جنگل نداری ره بگردان سوی دشت
بال در بال كبوتر لطف صحرا را ببين

در شب اردبيهشتی خيره شو بر آسمان
گر نديدی شكل مينا رنگ مينا را ببين

مشتری را بر پرند آسمان ديدار كن
رقص صدها اختر و بزم ثريا را ببين

تكيه بر ساحل بزن وقت طلوع آفتاب
قايق زرين مهر و نقش دريا را ببين

در شفق خورشيد را بنگر چو شمعی در حباب
ابر رنگين را نگه كن آسمان ها را ببين

در شب مهتاب بگذر از دل مردابها
وندر آينه عكس ماه تنها را ببين

از علف ها بستری كن در سكوت نيمشب
تا سحر در بزم رويا شور و غوغا را ببين

صد هزاران نقش زيبا می درخشد پيش چشم
در ميان نقش ها نقاش رويا را ببين

آفرينش سر بسر زيباست زشتی ها ز ماست
چشم دل بگشا و صنع آن دلا را ببين